Blogs

Regen. Ooit zei een Ierse gast in mijn B&B in Belt-Schutsloot dat hij de regen in zijn vaderland niet  vervelend vond, dat maakte het land zo mooi groen. Ik probeer eenzelfde redenering al wekenlang, wat zeg ik, maandenlang in mijn gedachten te houden. Dat lukt niet bepaald. Ik geniet zeker van het prachtige groene Frankrijk. De keus voor La France in plaats van L’Espagne was vooral dat ik de natuur hier zoveel mooier, groener, vind. Het is hier in de winter kouder dan in Spanje, dat is wel jammer, toch heeft de groene omgeving mijn voorkeur. Nou, groen is het!! En  nat … 

Heerlijk, om op blote voeten in huis te dansen. Ik geniet er enorm van én het is ook nog eens goed om te aarden. Mijn cliënten die last hebben van koude voeten, een teken van niet goed geaard zijn, raad ik altijd aan om met blote voeten te gaan dansen. Want niet iedereen heeft echte aarde om zich heen in de vorm van een tuin, bos of strand om te aarden en zo kan het ook. Mijn mix op YouTube staat op z’n hardst aan via mijn bluetooth box en ik zing en dans vrolijk door huis. 

Leuk, leuk, leuk, een nieuw hoofdstuk in mijn leven met een nieuwe ‘business’ en o wat rete spannend dit allemaal. Vandaag mijn eerste afspraken ingepland voor consulten. Dit voelt ontzettend goed en tegelijkertijd probeert die knoop zich in mijn maag te settelen. Maar dat gaat dit keer mooi niet door. Ik ben 55 jaar, over een paar maanden zelfs 56 jaar en het is klaar met ‘niet goed genoeg zijn’. Deze overtuiging is lang bij mij geweest. Veel te lang. Ontstaan in mijn jonge jaren en in vorige levens. Die knoop gaat dit keer maar mooi mijn maag voorbij. Natuurlijk vind ik het spannend om voor het eerst een online consult te geven. En mijn laatste ‘real-life’ medium consult dat ik gaf aan een consultant was een jaar of acht geleden. Afgelopen zondag was de laatste dag van het eerste deel van de opleiding die ik volg bij de intuïtieve & spirituele academie van Jaco Elken. Natuurlijk oefenen wij daar met consulten geven en dat gaat goed. Dus het komt goed.

Wanneer heb ik eigenlijk voor het laatst een blog geschreven? Al weer vier maanden geleden? Bizar. In mijn hoofd is dat niet zo lang geleden. Het fenomeen ‘tijd’ blijft mij intrigeren. Vooral als ik terugkijk. Dan blijkt ‘tijd’ veel meer haast te hebben gehad, dan toen ik nog vooruit keek, want in die status duurde ‘tijd’ lang. 

Liggend op mijn rug in het gras kijk ik naar de wolken. Dagenlang ben ik aan het klussen in de bijkeuken. De muren verf ik wit en de betonnen vloer wordt blauw, zwembad-blauw, je zou het een Griekse vloer kunnen noemen. Een Griekse, zwembad-blauwe vloer in mijn Franse Maison. Na aankomst in het nog te verbouwen paradijsje dachten wij, ik had hulptroepen uit Nederland mee, een zwembad te maken naast het huis. Het werd een lang verhaal zonder zwembad en het gat werd weer gedicht. De spullen mochten retour naar de winkel, behalve de verf. Twee grote blikken vol helderblauwe zwembadverf. Vandaar de blitse vloer nu in mijn bijkeuken. Maar goed … terug naar het gras.

‘Jullie wilden mij, ik wilde niet geboren worden.’ Dit was wat ik lang geleden tegen mijn moeder riep. Ik herinnerde mij dit onlangs hier in mijn tuin in Frankrijk zittend aan de vijver. Ik was vrij jong en nu denk ik dat mijn ziel graag terug naar ‘huis’ wilde. Het aardse leven in het gekozen gezin was blijkbaar zwaarder dan gedacht. Ik sprak erover met een goede vriend en hij had als kind hetzelfde geroepen. Een bijzondere ontdekking. Nooit eerder sprak ik hierover en nooit eerder had iemand mij hetzelfde vertelt. 

Het is weer eens tijd voor een blog, vind ik. Maar waar zal ik over schrijven? Ik besluit maar gewoon te beginnen met typen, zoals ik de afgelopen wintermaanden heb gedaan met de Rode Draad Trilogie. De drie verhalen: Dans door het verleden, Duik in het heden en Droom naar de toekomst ontstonden tijdens het typen. Elke ochtend was ik weer benieuwd hoe het verhaal verder zou gaan, net als bij het lezen van een boek, maar dan anders.

De verjaardag-dag van mijn moeder wilde ik niet ongemerkt voorbij laten gaan. Ik besloot er een dagje naar Parijs van te maken. Ik wilde in november al gaan, maar het is er nooit van gekomen. Het Louvre bezoeken staat op mijn verlanglijstje van ‘nog te bezoeken’. Dit is een hele lange lijst en dit was makkelijk te realiseren. De dark-retreat in Guatemala en de rondreis in Buthan ga ik de komende jaren afstrepen, maar daar is wat meer organisatie voor nodig.

Luisteren naar mijn intuïtie doe ik al jaren. Het levert mij altijd juiste beslissingen en mooie momenten op. Nog nooit was ik naar Pinkpop geweest. Na enthousiaste ervaringsverhalen van een zeer goede vriend, bekeek ik de line-up voor juni 2023 en werd enthousiast, maar besloot in eerste instantie niet te gaan. Een heel weekend omringd met heel veel mensen. Dat sprak mij niet aan. Ik ben de laatste anderhalf erg op mijzelf en veel alleen. Dit trek ik niet, al die mensen, dacht ik.

Als ik mijn auto op de oprit parkeer, is de zon al onder. Hier is het echt donker, want nergens een lantaarnpaal te bekennen. Het is bewolkt, geen maan die mij wat licht geeft bij het uitpakken van de auto. De lamp aan huis heeft een bewegingsmelder en ik haal de auto leeg bij de lichtstralen die door de struik piepen, eigenlijk geen goede plek voor die lamp. Binnen is het frisjes en ik zet de thermostaat op 19 graden. Voorheen zou dit 20 of 21 graden zijn geweest. In deze tijden is 19 hoog genoeg. 

Een beetje geïrriteerd verwijder ik mijn agenda herinnering. Zucht. Weer Apple bellen dat mijn agenda niet werkt. Eerst verschenen de herinneringen/afspraken niet en nu op de verkeerde dag … of? ... Oh jeetje ... Het is echt zondag. Geen zaterdag. Ik dacht toch echt dat het gisteren vrijdag was. Eeh … Welke dag is het vandaag? … begint dat nu al. Neeeee, nu nog niet! 

Het lokt, het roept, het lonkt … ik kan er niet omheen. Al een paar dagen borrelt het in mij en wil ik eraan toegeven. Het kwam er niet van. Nu moet ik er toch echt aan geloven. Ik doe mijn wandelschoenen aan en ga de natuur in. Dat is bij de achterdeur de hoek om mijn erf af en het wandelpad op.