Puur en sereen

Wanneer heb ik eigenlijk voor het laatst een blog geschreven? Al weer vier maanden geleden? Bizar. In mijn hoofd is dat niet zo lang geleden. Het fenomeen ‘tijd’ blijft mij intrigeren. Vooral als ik terugkijk. Dan blijkt ‘tijd’ veel meer haast te hebben gehad, dan toen ik nog vooruit keek, want in die status duurde ‘tijd’ lang. 

De afgelopen maanden was ik in mijn huis in Frankrijk. In juli verheugde ik mij erop maandenlang te genieten van de rust en natuur. Waar zijn die maanden gebleven? Het is alweer voorbij. Ik typ dit verhaal vanuit mijn logeerkamer in Nederland met uitzicht op een parkeerplaats met daarachter een straat waar auto voorbij rijden en fietsers en voetgangers met regenkleding aan hun weg vervolgen. Een heel ander zicht dan op mijn vijver in mijn natuurtuin. 

Anders lijkt ook de beleving van tijd bij de franse medemens. Het lijkt of ze nooit haast hebben. Als de rij voor de kassa lang is, dan moppert er niemand. Iedereen blijft rustig staan wachten. In het verkeer, zelfs in Parijs, merk ik dat de auto’s elkaar de ruimte geven als je van baan verandert. Het is druk in Parijs, de fransen in de auto lijken zich niet druk te maken: wil jij voor? Prima hoor, ga maar. Het afgelopen jaar tijdens mijn periodes terug in Nederland had ik heel andere ervaringen. Zoals die keer dat ik door een afgesloten rijstrook op een vierbaansweg opzij moest naar de andere rijbaan en ik er doodleuk niet tussen werd gelaten door de gehaaste medeweggebruikers. In de stad als ik op een rijstrook voor afslaan wil invoegen, schiet er regelmatig nog net een auto voor me langs. Het is alsof iedereen haast heeft in dit kleine kikkerland.

De afgelopen dagen stond de tijd even stil. De wereld om mij heen leek niet te bestaan. Ik mocht oppassen op twee kleinkinderen terwijl hun kleine broertje werd geboren in het ziekenhuis. De volgende dag kwamen ouders en kind thuis en was ik getuige van de eerste dagen van mijn nieuwe kleinzoon hier op aarde. Het moment dat hij in mijn armen lag, was om nooit te vergeten. Het kleine wonder ademde rustig en een deken van rust viel over mij heen. Zo puur en sereen dit nieuwe leven. Het was alsof ik samen met hem in een andere dimensie was. De familie in de kamer bestonden even niet. Alleen hij en ik in onze heerlijke ‘bubbel’. Dat hij deze rust maar heel lang vast mag blijven houden.

Ik wens niet alleen voor mijn kleinzoon/kleinkinderen, maar voor deze nieuwe generatie alle rust ter wereld. Geen gehaast, geen gejakker, maar alles op je eigen tempo. Laat je niet gek maken door te leven zoals ‘het hoort’ en ga je eigen pad. En vooral: vertrouw op je intuítie. Wie zijn onderbuik-gevoel volgt, zal lichter door het leven gaan. Jouw pad ligt klaar, je hoeft alleen nog maar de eerste stap te zetten.