Parijs

De verjaardag-dag van mijn moeder wilde ik niet ongemerkt voorbij laten gaan. Ik besloot er een dagje naar Parijs van te maken. Ik wilde in november al gaan, maar het is er nooit van gekomen. Het Louvre bezoeken staat op mijn verlanglijstje van ‘nog te bezoeken’. Dit is een hele lange lijst en dit was makkelijk te realiseren. De dark-retreat in Guatemala en de rondreis in Buthan ga ik de komende jaren afstrepen, maar daar is wat meer organisatie voor nodig.

Nadat ik had besloten Ma’s verjaardag op vrijdag te vieren in Parijs, kreeg ik het gevoel dat het niet de juiste dag was om te gaan. Ik weet ondertussen dat ik mijn intuïtie moet volgen en dit mij altijd op het goede pad brengt. De keren dat ik dit niet deed, had ik achteraf spijt en de gedachte: ‘had ik maar naar mijn gevoel geluisterd’, dit overkomt mij tegenwoordig niet meer.

‘Ga dinsdag’, fluisterde mijn gids in mijn oor. ’s Avonds laat op bed pakte ik mijn mobiel en opende de SNCF Connect-app om treintickets te boeken. Tot drie keer toe werd mijn betaling geweigerd. Ik dacht dat het een teken was dat het toch de bedoeling niet was om naar Parijs te gaan. Met die gedachte legde ik de telefoon weg en draaide mij op mijn zij om te gaan slapen.

De volgende ochtend realiseerde ik mij dat ik voor de 22e treinkaartjes had willen kopen en dit niet op dinsdag maar op woensdag was. Ik opende weer de app en kocht zonder problemen een retourticket voor Parijs voor dinsdag 21 februari. ‘Aha, het universum wil echt dat ik op dinsdag ga, daarom lukte het betalen niet voor de 22e’, schoot het door mijn hoofd. 

Nadat ik de treinkaartjes had gekocht, ging ik online op zoek naar kaartjes voor Museum Het Louvre en wat denk je … gesloten op dinsdag … ‘What the f**k’. Hoezo dat? Ik begreep er helemaal  niets van. Waarom moet ik op dinsdag gaan als ik speciaal het Louvre wil bezoeken en helemaal niet naar Museum Het Louvre kan? Afgelopen jaar was ik drie keer in Parijs en het Louvre bezoeken kwam er niet van. Nu moest ik het weer laten gaan … zucht.

Ik weet dat ik een vorig leven in Parijs heb gehad. Telkens als ik in Parijs ben, móét ik naar de Sacré-Cœur en naar Montmartre. Als ik daar ben word ik altijd blij. De eerste keer dat ik er was, wist ik dat ik het kende, terwijl ik het voor het eerst zag. Ik besloot dinsdag wat meer tijd te nemen om hier te vertoeven. Ik had tijd genoeg en geen halve dag nodig voor een mega groot museum. Ik mocht blijkbaar niet naar het museum omdat ik ergens anders moest zijn.

In deze bijzondere tijd waar de wereld aan het omdraaien is en steeds meer mensen ‘ontwaken’ en hun spirituele pad vinden, is een verdieping voor mensen die al op dit pad zitten gaande in deze tijd. Er is meer bewustwording van je doel op aarde en familiethema’s worden geheeld. Door het schrijven van mijn deels autobiografische Rode Draad Trilogie, waarvan deel 1 Dans door het verleden op 4 juni uitkomt, heb ik een deel van mij genezen en heb ik vorige levens gevoeld waarin dit thema speelde. Ik verheugde mij op een fijn gevoel bij de Sacré-Cœur. Parijs was mijn woonplaats in een vorig leven en is immers de stad van de liefde. Zal ik daar mijn tweelingziel voelen? Zal ik mijn eeuwige liefde ontmoeten?

Met mijn winterjas en dikke sjaal om sta ik ’s ochtends vroeg op het perron van Poitiers. Het is één graad boven nul. Ik vraag mij af waarom ik in godsnaam met die kou de hele dag in een stad wil rondlopen. Wanneer ik de trappen van de Sacré-Cœur oploop zweet ik mij kapot. Ik doe mijn jas uit en sjaal af, zoals velen. In de zon is het minstens twintig graden. Heerlijk, maar ik ben er niet op gekleed. Ik ga op een bankje zitten en het unheimische gevoel dat ik heb sinds ik hier ben wordt steeds sterker. Ik begrijp er niets van. Altijd als ik in Parijs was, had ik een smile van oor tot oor. Ik voelde mij vrij en blij. Ik voel mij nu rot, verdrietig en angstig en het liefst ren ik gillend weg.

Ik loop de laatste trap op naar boven. Het is een eeuwenoude trap, niet zoals de vorige trappen met strak afgewerkte treden in negentig graden. Als ik de monumentale trap oploop gebeurt het: ik krijg een flash back van een vorig leven en word doodsbang. Hier op deze trap moest ik rennen voor mijn leven. Ik struikelde van de trappen af, ze zaten mij op de hielen en mijn grote liefde was nog boven op het plein in Montmartre, hij zou mij nooit meer zien …

Als ik boven ben, kom ik weer terug in mijn huidige staat van zijn. Ik kijk over de stad en het gelukzalige gevoel wat ik normaal gesproken krijg als ik hier sta, komt niet. Teleurgesteld loop ik verder en in de wijk Montmartre slenter ik over het plein met kunstenaars. Ik wil bij het café op de hoek op het terras in de zon gaan zitten, maar ik ben niet de enige, het terras zit vol. Ik loop naar binnen omdat ik weet dat dit een bekende plek is van dat leven waarvan ik net een angstig moment heb meegemaakt. Ik haal diep adem, kijk rond en het blije gevoel komt nog steeds niet. Ik besluit weer verder te gaan. 

Ik steek het plein over en ga bij een ander café in de zon op het terras zitten en bestel een groene thee. Als ik het zakje openscheur en het theezakje in het hete water dompel, wordt mijn water niet groen maar donkerbruin. Bah. Met tegenzin drink ik het op, vraag naar de rekening en betaal vervolgens € 4,95. Het bedrag wat ik moet betalen voor een kopje heet water past precies bij mijn gevoel. Gelukkig schijnt de zon.