Zigeunermeisje

Een beetje geïrriteerd verwijder ik mijn agenda herinnering. Zucht. Weer Apple bellen dat mijn agenda niet werkt. Eerst verschenen de herinneringen/afspraken niet en nu op de verkeerde dag … of? ... Oh jeetje ... Het is echt zondag. Geen zaterdag. Ik dacht toch echt dat het gisteren vrijdag was. Eeh … Welke dag is het vandaag? … begint dat nu al. Neeeee, nu nog niet! 

Natuurlijk komt dit doordat ik weer thuis in Frankrijk ben. Geen verplichtingen, geen agenda, geen afspraken en geen agenda herinneringen van die afspraken. Heerlijk. Iedere dag opstaan met ‘Wat zal ik vandaag doen? Waar heb ik zin aan?’ Mijn pensioenleeftijd duurt nog dertien jaar en ik hoop nog heeeeel lang te kunnen genieten van op deze manier wakker worden. Het is dus zondag. Weekend. Dat is ook zoiets gek nu: weekend. Dat mensen mij (online) ‘prettig weekend’ wensen. Hartstikke lief hoor, daar gaat het niet om Maar weekend? Wat is dat? Ik heb de hele week weekend.

Tijd is sowieso iets geks. Zo rijd ik naar Nederland met een volle agenda: lezingen, signeersessies, radiointerview, afspraken voor … van alles. Anderhalve maand een heel schema in de trello-app, want mijn agenda herinnering deed het niet, en nu zit ik thuis achter de laptop relaxt te zijn met op de achtergrond mijn natuurtuin met vijver. Het met de dagen in de war zijn, doet mij aan ma denken. Voor mijn gevoel was ik vorige week nog bij haar op bezoek. Ik gaf ma het ‘prakje’ gemalen eten en bij het weggaan gaf ik haar een knuffel en een kus. ‘Dag mam, tot snel. Ik houd van jou!’ De laatste keer dat ik haar gedag zei en ze nog leefde, is nu bijna een jaar geleden. Eind december/begin januari ergens. De weken met Kerst en Oud en Nieuw was ik in Nederland.

De dagen, weken, maanden, jaren vliegen om. Het lijkt wel of tijd steeds sneller gaat naarmate je ouder wordt. Soms lijkt het of het leven voorbij raast. Maar ik heb ook momenten dat het voelt of iets een maand geleden gebeurd is en dan was het vorige week. Het blijft mij intrigeren: het begrip tijd. Wat ik helemaal super interessant vind, is de tijd voor dit leven. Zelf heb ik twee keer een reïncarnatie sessie ondergaan en dat was toch gaaf! Ik worstelde met een steeds terugkomend fenomeen in mijn leven. Een paar jaar geleden reed ik naar Amersfoort voor zo’n sessie en zag wat ik eigenlijk diep van binnen wel ‘wist’. Zoals ik zoveel dingen zomaar ‘weet’. Altijd gedacht dat iedereen dat had. Nu naar meer dan vijftig jaar weet ik dat dat niet zo is. Wel zijn er meer mensen met 'dit gen' geboren. Het is altijd een feest van herkenning een 'soortgenoot' te ontmoeten.

In Zwolle was ik in De Stadkamer voor een lezing. Voor mij zaten mijn gasten en daarachter waren een paar rijen met lege stoelen. Tijdens het spreken merk ik dat mijn moeder daar ‘zit’. ‘Hoi mam’, zeg ik in mijn hoofd tegen haar. In het publiek zit iemand die ik ken van mijn mediumschap opleiding. Na de lezing komt ze naar mij toe. Je moeder was er en was ongeduldig. Jij keek op je papier en ik hoorde haar zeggen: ‘Schiet nou maar op, zeg het gewoon.’ Hahaha, typisch ma. 

Weer terug naar mijn reïncarnatie sessies. Vorige levens zag ik daar. In mijn ‘gewone’ leven hier, zie en voel ik soms ook vorige levens. Zo had ik eens een vriend die dat ook had/kon. Samen zagen wij ons zigeunerleven. Hetzelfde leven dat ik zag in de sessie in Amersfoort. Hetzelfde leven waar ik nu over schrijf. Van mijn tweede boek ‘Zigeunermeisje’ staan de eerste woorden op papier. Ik heb nog heel veel woorden te gaan. Vandaag is het zondag; schrijfdag. Ik ga mij onderdompelen in mijn leven van toen. Een kleurijk leven met ups en downs.