Eerste 50-duizend woorden

Een boek heeft 80 tot 100 duizend woorden, las ik voordat ik aan mijn boek begon. 'Oeps, wat veel', dacht ik, 'dan ben ik wel een jaar of langer bezig.' Ik ging kijken naar het aantal woorden van mijn eerdere 'boek' dat af is, maar ik niet ga publiceren. Dit is mijn levensverhaal. Het schrijven was helend en goed voor mij. Wordt dit ooit iets voor publiek, dan ga ik het herschrijven. Dat eerste boek bestaat uit bijna 80 duizend woorden. Ik heb er jaren over gedaan. Het was soms meer een worsteling dan een genot. Dan zou ik nu ook wel jaren bezig zijn, was mijn conclusie.

Wat ik nu ervaar is totaal anders. Het was mijn bedoeling te beginnen met schrijven na de verbouwing van mijn huis in Frankrijk. Dit boek kon niet wachten. Een drang van binnenuit vocht zich naar de oppervlakte. Ik moest schrijven, NU! De eerste weken schreef ik dagelijks. Er was geen ontkomen aan. Overdag klussen, 's avonds in bed tot ca 2:00 uur in de nacht schrijven. Dat was nog geen twee maanden geleden en de eerste 50 duizend woorden staan op papier. Ik ben op de helft.

Het is een mooie en bijzondere ervaring dit schrijven. Mijn boek gaat over een vrouw die beseft dat dementie zich aankondigt, net als bij haar moeder en oma. Ze weet wat haar te wachten staat. Haar gedachten, angsten en hoe het is steeds maar weer van alles te vergeten. Daar draait het in het eerste deel van het boek om. Mijn dochter leest mee en merkte op dat het zo goed was van oma (mijn moeder) dat ze haar ervaringen met mij heeft gedeeld en ik zo dit boek kan schrijven. En dat is nu net wat mijn moeder nooit heeft gedaan in die tijd. Ik wist niet wat er in haar omging.

Als ik schrijf voel ik mijn moeders energie. Ze kijkt over mijn schouder mee en geeft mij haar tekst, haar verhaal. Soms vraag ik hardop voor een scene aan mijn moeder hoe het voor haar was. Dan komen de woorden vanzelf. Het doet mij denken aan de oefeningen 'automatisch schrift' bij de mediumschap opleiding. Alleen was daar het contact met overledenen. Mijn moeder woont sinds maart 2009 met dementie in een verpleeghuis. Tot drie keer toe zaten wij aan haar bed om afscheid te nemen. De laatste keer was haar ziel zelfs al uit haar lichaam. Toch kwam ze terug. Ze moest haar verhaal nog vertellen.....