Met de Franse slag

Het gezegde ‘met de Franse slag’, kende ik van mijn moeder in verband met het huis schoonmaken. Dat ging dan altijd over even snel een doek erover en klaar. Dus niet het secure gangbare schoonmaken. Nu ik een half jaar in Frankrijk woon, begrijp ik dat dit gezegde niet zomaar uit de lucht is komen vallen. Als ik bij mijn Franse buren ben. Is het daar altijd rommelig. Het blinkt mij ook nooit tegemoet daar. In de kleine keuken is het vol. Er ligt ook nog eens een grote bouvier en er staat gereedschap. Ze zijn nog aan het opknappen - wonen er al twee jaar, maar dat terzijde - en laten de ‘troep’ gewoon staan. Ik zou er knettergek van worden. Bij de meeste huizen is het om het huis een rommel.

Om maar een paar voorbeelden te noemen: Een eindje verderop ligt tussen de stenen een oude wasbak op de kop. Die ligt er al zolang als ik hier woon. Zal ook wel nooit opgeruimd worden. Hier op de hoek woont een vrouw alleen. Om het huis is het een bende. Er staan o.a. twee oude auto’s en een bus op het erf en een auto voor het huis langs het weggetje waaraan wij wonen. Wat ze er mee moet is mij een raadsel. Zelf loopt ze met een rollator en rijdt volgens mij geen auto meer. Aan het eind van ‘onze straat’, heeft iemand een open schuur propvol met dozen en andere spullen - in mijn ogen troep. Ik heb niet de indruk dat ze iets van die spullen gebruiken. Ze hebben zicht op de gezamenlijke afvalcontainers -van het soort dat op in Belt-Schutsloot bij campings staan. Ik ga ervan uit dat iedere keer dat er iemand iets weggooit, ze in de sprint naar de containers gaan. Wij hadden een oude koffer met spullen in de container gegooid. De volgende dag lag de koffer leeg naast de containers. De spullen waren verdwenen. Opruimen is niet de sterkste kant van mijn Franse buurtbewoners, verzamelen dan weer wel.

Naast de rommel in en om het huis, is de Franse slag aanwezig in het nakomen van afspraken. Als mij wordt beloofd morgen de offerte te mailen. Dan wacht ik eerst een week af, voor ik vraag wanneer het komt. In de meeste gevallen heb ik na een week reactie. Mijn bosmaaier had ik weggebracht voor reparatie. Nadat ik - later dan beloofd - de prijsopgave op de mail had, gaf ik direct akkoord en met een week zou dat ding klaar zijn. Sta ik in de winkel om de bosmaaier weer op te halen. Is de reparateur op vakantie en hij was dat de week ervoor ook al. Huh? U krijgt een mail als het klaar is, na ca twee weken werd mij verteld. Na een maand en geen mail ga ik maar eens bellen, om eerlijk te zijn was het mij ontschoten dat ik die bosmaaier daar nog had liggen. De bosmaaier? Ja die is klaar, kom maar ophalen. Maar wat bleek. De bosmaaier was helemaal niet gerepareerd. Die kon niet voor de opgegeven prijs gemaakt worden. Ooh had dat dan gemaild. Nee hoor, gewoon laten liggen, mensen bellen vanzelf wel een keer. De man die het gat heeft gegraven in mijn tuin voor het zwembad heeft de Franse slag wel goed te pakken. Ooh, dat gat was met een week wel gegraven…Dat werden twee maanden…en niet eens met de schep maar met machines….

Bij de dichtstbijzijnde bouwmarkt waren te weinig plinten van het soort wat ik nodig had. Ik koop wat er ligt en vraag wanneer ik meer kan kopen. De voorraad is volgende week wel weer aangevuld werd mij gezegd. Een week later weer met aanhanger naar de Bricomarché (bouwmarkt dus). Geen plinten. Wanneer ze wel komen, daar hadden ze geen idee van. Kon wel weken duren. Misschien wel een maand. Ik zou gemaild worden als ze er waren. Nou lekker dan, weer wachten. Ik kreeg namen van zagerijen in de buurt, daar kon ik wel kijken. Hout ligt er wel buiten. Nat hout, daar had ik niets aan. Maar wat bleek. Een week later lagen lag het schap met 'mijn' pinten al weer vol. Gelukkig kwam ik heel vaak in de bouwmarkt, anders had ik voor niets gewacht. Door die aangeboren Franse slag, maken de mensen zich niet druk. Dat merk ik veel om mij heen. Dat heeft ook wel wat, dat relaxte. Behalve dan als ik wat van iemand verwacht. Met mijn Nederlandse mentaliteit botst die Franse slag dan wel behoorlijk.

De Franse lunch(pauze) is iets waar ik maar niet aan kan wennen. Alle winkels zijn tussen twaalf en twee dicht. De eerste klusweken stond ik regelmatig voor een dichte Bricomarché met een dringende boodschap, want anders niet verder klussen. Heel irritant als je daar om kwart over twaalf voor een dichte deur staat. Deze winkel gaat ook nog eens om kwart over twee pas weer open. Dan is de halve middag om voor er verder gewerkt kan worden. Dat mijn zwembadgraver er zo lang over deed had ook te maken met die Franse (slag) lunchpauze. Hij kwam alleen maar ’s middags. Had ’s ochtends andere bezigheden blijkbaar. Maar de start van de middag was meestal om twee uur en soms om half 3. In zijn eerste werkdagen hebben wij gezegd dat het de bedoeling was, dat hij de hele dag zou komen.

Nou die paar keer dat hij de hele dag kwam, hielp ook niet echt. Om tien uur beginnen met z’n tweeën. En dan van twaalf tot twee bij mij achter het huis in de schaduw aan tafel gaan. Ja echt, het was een kostelijk gezicht. De twee mannetjes maakten een soort van tafeltje, kleedje erover en aan tafel met de fles rosé in het midden. De fles ging leeg en de mannen weer aan het werk. Het is de Franse lunch. Als ik tussen twaalf en twee op pad ben, dan zie ik altijd drukte in de restaurants. Een paar weken terug was het nog lekker zonnig weer en zaten de terrassen nog vol. Het verbaast mij iedere keer weer. De werkbussen voor de deur. Veel mannen in werkkleding aan de lunch met bier of wijn op tafel. Die gaan na de lunch allemaal de bus of auto weer in om verder te werken. Hoe dat werk dan ’s middags gedaan wordt? Nou met de Franse slag, dat weet ik wel zeker.