Zo oud als je je voelt

Leeftijd. Het is een raar iets. 'Je bent zo oud als je je voelt', hoor ik vaak. Allemaal leuk en aardig. Maar de tijd tot je doodgaat wordt steeds korter. Hoeveel dagen je nog heb hier op aarde, dat weet niemand. Aan de kleinkinderen zie ik dat tijd vliegt. Het jongste kleinkind doet haar eerste stapjes alweer en het oudste kleinkind leest een heel disneyboek aan mij voor. Nog niet zo lang geleden was het andersom.

Als 50-plusser vind ik het best wel een dingetje, dat ouder worden. Ik ben zeker al over de helft. Gelukkig wel eigenlijk, 100-plus worden lijkt mij niks. Grote kans dat dan vrienden en zussen er niet meer zijn en als mijn kinderen dan nog zouden leven is dan ook nog maar de vraag. Met wie zou ik dan nog over mijn verleden kunnen praten? Wie zou er dan op bezoek komen? Kleinkinderen met achterkleinkinderen? Als ze tijd hebben één keer in de maand een uurtje ofzo misschien.

Het heeft ook iets moois, het ouder worden. Ik heb altijd wel een verhaal over toen. Met grote regelmaat krijg ik dan te horen dat ik dat al eens heb verteld, maar dat terzijde. Ik maak mij niet meer zo druk of ik wel bij 'de groep' hoor, ik draag wat ik wil, ik ga op mijn gevoel af, ik doe wat ik wil en mijmer over wat ik nog heel graag zou willen doen. Ik ga ervan uit dat er nog veel jaren komen om avonturen te beleven. Welke keuzes maak ik dan? Want de tijd om opnieuw te kiezen wordt steeds minder. Veel keuzes heb ik al gemaakt in mijn leven. Met het een was ik blij, met het ander wat minder, maar overal heb ik iets van geleerd.

Eén keuze voor de komende tijd heb ik wel gemaakt. Ik schrijf een boek! Niet mijn eerste boek. Jarenlang heb ik over een boek gedaan en toen het af was, besloot ik daar niets mee te doen. Het was meer een worsteling dan een genot. Wat er nu met me gebeurt is nieuw voor mij. Een drang van binnenuit 'dwingt' mij te schrijven. Eigenlijk is het geen keuze. Het 'moet' er gewoon uit. De eerste tienduizend woorden waren binnen een week op papier en dat terwijl ik 's avonds op bed schrijf, want overdag ben ik te druk met klussen. En zo schrijvend vliegt de tijd ook. Terwijl ik terug duik in de tijd. De tijd dat mijn moeder bij mij woonde en haar dementie zichtbaar werd. Het waren moeilijke tijden, maar zijn dierbare herinneringen geworden.

In mijn boekverhaal ben ik jaren jonger, in mijn hoofd ben ik nog lang niet oud. In de ogen van mijn kleinzoon van vier is dat heel anders. Al eerder heb ik hier een mooie uitspraak van hem geplaatst. Hij trakteerde mij vandaag weer op opbeurende woorden. 's Ochtends bij het ontbijt ging het over sinterklaas. Ze worden opgevoed met de werkelijkheid. Mijn kleinzoon: "Mama is sinterklaas, papa is zwarte piet. En oma...die is schimmel het paard." Ik pas later de dag een paar uurtjes op en vraag wat de kleinkinderen willen doen. Verkleden roept kleindochter van zeven. Kleinzoon: "Ja oma, dan mag jij mijn halloween dinosauruspak wel aan. Dat past wel oma. Jij bent toch al gekrimpeld." (zijn woord voor gekrompen) en als klap op de vuurpijl: "Dan moet je ook geschminckt, maar wel met heel veel verf.....voor in de rimpels."