Warme zonnestralen

Mijn laatste dag - voorlopig - in Frankrijk. Mr L is de Paasdagen naar zijn zoon en heeft mij de sleutel van nu nog zijn en straks mijn woning gegeven. Nu kan ik ongegeneerd ‘rondneuzen’ en voor mij zien hoe het straks zou kunnen worden. Al rondstruinend zie ik het al helemaal voor me. De boekenkast weg, een slaapbank voor de open haard, het mooie antieke bureau dat ik van Mr L heb overgenomen om de hoek en daar een schrijfhoek creëren om mijn boek af te schrijven. Dat moet goed komen. De schrijfenergie hangt hier al. Mr L heeft zijn hele ‘schrijfbare leven’ aan dat bureau boeken voortgebracht. In de boekenkast staat veel van eigen werk. Gisteren heb ik een van zijn boeken gekregen met een handgeschreven boodschap voorin. Hoe speciaal is dat. Nu is het mijn beurt om mijn hersenspinsels op papier te zetten. Ik verheug mij erop. Mijmerend en fantaserend bekijk, voel en beleef ik iedere hoek van huis en tuin.

Buiten is het een groot feest. Vogels fluiten het hoogste lied, vlinders fladderen om mij heen en de zon schittert op het wateroppervlak van de vijver. Als ik op mijn hurken aan de waterkant ga zitten, wippen kikkers het water in en schieten vissen weg. Volop leven in eigen tuin. Ik dacht dat ik in Belt-Schutsloot vrij woonde. Nou dat was niets vergeleken dit plekje. Wat een rust, wat een pracht en praal aan natuur en wat een geluk dat ik hier straks dagelijks van kan genieten. Dat genieten dat doe ik nu al. Tevreden ga ik op het terras zitten met uitzicht op de tuin. Ik zou mijn boek kunnen pakken, dat doe ik niet. Ik heb genoeg aan mijn uitzicht. Het is warm en doe mijn shirt uit. In BH en korte broek zuig ik de warme zonnestralen op, die mijn nog bleke huid strelen. Zo zwijmel ik een tijdje weg en ontspan.

Op een gegeven moment verstoord het geluid van het beklimmen van een ladder mijn rust. Ik kijk om het hoekje en zie een ladder bij een van de buren staan. Ik hoop maar dat er niet echt veel geklust gaat worden. Hier in deze uithoek staan maar drie woningen, waaronder de mijne - nou ja bijna dan. Het wordt later in de middag. De wind trekt wat aan en het wordt een beetje fris. Ik doe mijn shirt aan en besluit mijn korte broek te verwisselen voor mijn spijkerbroek. Mijn kleding ligt in de camperbus, die hier naast de garage staat. Ik loop naar de bus, laat de deur open staan, want Mr L is er toch niet. Mijn korte broek laat ik zakken en schop ik uit. Ik vis mijn spijkerbroek uit de stapel kleding en stap erin. Net als ik mijn broek halverwege mijn benen heb, hoor ik voetstappen…..BONJOUR!….. Twee mannen kijken mij lachend aan. En ik…..schaam me kapot. Zo snel als ik kan trek ik mijn broek omhoog en rits die dicht…Bonjour, stamel ik terug en denk, jeetje wat gênant zeg. Door de grijns op de beide gezichten weet ik genoeg. Ik was niet snel genoeg om de broek over mijn blote (ja, ik draag een string) billen te sjorren. De mannen blijken mijn toekomstige buurmannen te zijn. Ook dat nog. Zal ik iedere keer als wij elkaar straks zien die ondeugende blikken zien? Ik stel mij aan de mannen voor en Ik vertel dat ik de nieuwe buurvrouw ben uit Nederland. Dat Mr. L bij zijn zoon is en ik vast logeer op mijn toekomstige erf. Een van de mannen kan wat Engels en begrijpt wat ik bedoel. Als ik eenmaal woon moet ik maar eens op bezoek komen, nodigt hij mij uit. Lijkt me leuk, ga ik vast doen…..maar dan wel met de broek omhoog.