IJsvogel

Wat ik nu ga delen, daarvan had ik nooit gedacht dit ooit eens te zeggen: Ik ben blij dat ik in Frankrijk woon en toch niet dat appartement in Spanje heb gekocht. Iets waar ik jaren van droomde. Maar dat was toen … het begon zo’n vijftien jaar geleden. Samen ontdekten wij de Spaanse kust rondom Santa Pola en genoten van de sidderende hitte. Afrikaanse warmte in Europa. Hij verkoos na een aantal jaren daadwerkelijk dit andere continent en verdween. Ik bleef naar Spanje gaan. Ik voelde mij er thuis en bleef dromen van een extra plekje daar naast mijn huis in Nederland.

Nadat ik mijn huis had verkocht, voelde een Spaans appartement niet als de volgende stap. Na veel rondreizen in Spanje en Frankrijk, werd het een huis op het Franse platteland. Het was het laatste huis van de rij te bezichtigen woningen. Ik stapte de auto uit, zag de tuin en wist het: dit is het. Het huis had ik nog niet eens gezien. Al was het een bouwval geweest, dan had ik het nog gekocht. Wat een fantastische plek. Ik ben er blij, voel mij er senang en … toch blijft Spanje trekken. Ik houd van de hitte, het temperament van de mensen, de geuren, de geluiden. Alleen niet voor altijd. Maar voor af en toe.

Momenteel typ ik dit verhaal op het balkon van een appartement in Spanje. Via HomeExchange; zij bij mij en ik hier in hun appartement. Net als thuis in Frankrijk is er om mij heen een kakofonie van geluiden. Alleen niet van vogels en kikkers. Ik hoor de kermis, auto’s, brommers en voornamelijk de buren die gezellig bij elkaar op het balkon zitten te kletsen. Echt op z’n Spaans: veel volume, snel en door elkaar. Wat dat betreft zou ik zelf wel Spaanse kunnen zijn. Ik praat in gezelschap ook veel en graag. Die momenten zijn er tegenwoordig steeds minder. Ik word ouder en rustiger en ik ben meer op mijzelf. 

Na een drukke julimaand in Nederland kwam ik weer thuis. Nadat ik de boel had opgeruimd ging ik in kleermakerszit op mijn steiger bij de vijver zitten. Een verademing na het drukke Nederland. Ik had onder andere een plekje in hartje Haarlem. Wauw, wat veel mensen op elkaar gepropt. Ik heb mij echt verbaasd dat mensen zo kunnen leven. Boven het water kwam ik tot rust. Libelles vlogen af en aan, zwaluwen scheerden langs mij heen en een enkele vlinder fladderde voorbij. Wat had ik dit gemist. Ik haalde een paar keer diep adem en toen gebeurde het … een ijsvogel kwam aangevlogen. Hij (of zij) ging een meter van mij af zitten en keek mij strak aan. Ik keek terug. Terwijl wij elkaar aankeken voelde ik mijn vader bij mij. ‘Lang geleden dat jij er was pa’, zei ik in gedachten. ‘Dit is jouw plek’, kreeg ik terug. ‘Ja pa, dit is mijn plek.’

Het was net of de ijsvogel mij toeknikte voordat hij weer verdween: een magisch moment.