Menig keer dacht ik afgelopen winter: ‘Had ik toch niet naar Spanje moeten gaan?’ In december en januari was het afwisselend regenachtig, donker, triest en koud. Mijn winterervaringen in Spanje waren stukken warmer dan hier. De zon maakte af en toe veel goed. Zat ik in mijn t-shirt in de zon op het terras naar het ijslaagje in de vijver te kijken en besefte dat hier veel betere winters zijn dan in Nederland en vergat ik Spanje. Tenslotte was voor mijn keuze de groene omgeving hier doorslaggevend en die heb je niet in warme/hete oorden.
Met verbazing keek ik in februari naar de drukte om mij heen. Heggen werden gesnoeid, bermslootjes uitgediept en de winkels stonden vol met tuinspullen. Zo vroeg? Ja, zo vroeg. De winter duurt hier twee maanden en dan is het trieste weer voorbij. In februari begon het voorjaar. De zon kwam vaker te voorschijn, de natuur ontwaakte. Ook in mijn tuin. Een pimpelmees deed zijn intrek in het nestkastje en vogels zongen het hoogste lied.
Het voordeel van dit huis op deze plek vond ik de dus groene omgeving het hele jaar door. Nou, groen is het zeker. Een enkele bui en veel, heel veel zon hadden wij de afgelopen weken. Het onkruid schiet de lucht in. In februari had ik het bloemenperkje naast het huis onkruidvrij gemaakt. Ik snapte toch echt niet waarom mr. L. - de vorige eigenaar - het onkruid zo had laten woekeren. Nu begrijp ik het heel goed. Er is geen beginnen aan. Het gras pluk ik ertussen uit en verder laat ik alles groeien. In afwachting van de bloemen die (hoop ik) nog in het onkruid tevoorschijn komen en het toch nog een kleurrijk geheel wordt. De gele paardebloemen en dotterbloemen heb ik al oogluikend toegestaan. Als pa dit zag ...
Vandaag, op 22 mei, is het bloedheet, drukkend heet. Geen zon, veel wolken en de thermometer op het terras geeft 40 graden aan. Zomer in mei. Ik zit onder de luifel met mijn laptop buiten te werken. Dit lukt niet. Mijn laptop zoemt en blaast om zichzelf af te koelen. Die leg ik binnen en ik pak mijn ereader. Zo wordt het onverwachts een relaxte leeszondagmiddag. Morgen weer aan het werk. Contracten/overeenkomsten maken voor de boekhandels/winkels/restaurant waar ik mijn boek ‘Welke dag is het vandaag?’ in consignatie (afrekening per verkocht boek) te koop mag leggen.
Nog een week en dan heb ik eindelijk mijn ‘kindje’ in handen. Mijn debuut 'Welke dag is het vandaag?', het boek dat tot stand is gekomen door de samenwerking van drie generaties vrouwen. Mijn moeder fluisterde de tekst, ik typte en mijn dochter gaf feedback. Zij leest honderd boeken per jaar en schrijft net zo makkelijk als haar moeder en oma, van wie wij veel zelfgeschreven gedichten vonden. Wat een mooi proces. Zaterdag 28 mei aanstaande ben ik in Haarlem en dan ga ik met mijn meis de boeken inpakken en versturen. Dat zijn er ondertussen honderdzestig. Wauw. Dankbaar, dat mijn moeder op haar wolkje aan de touwtjes trekt en zorg draagt dat haar verhaal verspreid wordt.
Reactie plaatsen
Reacties