Pluk de dag

Dan krijg ik ineens een mailtje van JouwWeb waarbij ik mijn site heb. De 1000ste bezoeker van mijn site boekenvanrina.nl is een feit. Wauw. Op 8 april meldde ik mij aan bij JouwWeb en na een maand al zoveel mensen (en zoekmachines) die op boekenvanrina.nl terecht kwamen. Daar zitten natuurlijk de, inmiddels, 136 bestellers van mijn boek ‘Welke dag is het vandaag?’ bij. Maar wie zijn dan die ander 864 bezoekers? 

Door het mailtje kom ik erachter dat ik in mijn dashboard bij instellingen de statistieken kan inzien. Van over de hele wereld kwamen mensen op mijn site, zelfs uit China. Mmmm … zoekmachines neem ik aan. Die statistieken had ik nog niet ontdekt. Wel ben ik aan het hannesen geweest met google analytics wat maar niet wou lukken. Wat overigens vast iets zegt over mijn ouder worden. Bij al mijn vorige sites lukte het direct om daar aan te melden. 

Ouder worden en vergeetachtigheid … dat brengt mij naar mijn moeder, naar mijn verhaal ‘Welke dag is het vandaag?’ - ps: nu nog even te koop voor 15 euro want het manuscript ligt bij de drukker. Mijn moeder had dementie, mijn oma had dementie, mijn overgrootmoeder had dementie. Oeps, drie vrouwen voor mij in de familielijn met dementie. Ik heb twee zussen. Wie van de drie? Russische roulette? 

Het feit van de aanwezigheid van dementie in de familie heeft mijn keuzes in het leven, zeker de laatste jaren, beïnvloed. Zo stopte ik met mijn goed betaalde baan bij de gemeente Zwolle om te gaan leven van mijn Bed zonder Breakfast, wat op dat moment niet eens voldoende opleverde daarvoor. Ik wilde vrijheid voordat het te laat zou kunnen zijn. Ik heb genoten van alle gasten van over de hele wereld. De inkomsten waren na vermelding op meerdere sites toegenomen en ik was op het poetsen van de kamers en ontvangen van de gaste na, vrij om eigen dingen te doen.

Corona maakte dat ik in plaats van blij te worden van de bekende deuntjes van de verhuursites, joepie een reservering, ik in de stress vloog: weer een annulering. Ik besloot de boel te verkopen. Ik was nog gezond, want je weet maar nooit wat komt. Op dit moment zit ik op mijn terras met uitzicht op mijn vijver te typen in de zon. Nu ben ik nog vrijer dan ik in Belt-Schutsloot was. Ik doe dat waar mijn hart ligt: schrijven. Het boek waarin mijn moeder haar verhaal vertelt over de dementie is klaar. Het verhaal begint met haar vergeetachtigheid. Oh jee, en wat vergeet ik wel niet allemaal.

Tegenwoordig is mijn mobiel heel helpend. Acties die ik wil doen, daarvoor zet ik de wekker. Het maakt mijn hoofd een stuk rustiger en zo vergeet ik niets. Wat spontaan in mij opkomt, brengt dat ik ongemerkt aan sport doe. Ik wil bijvoorbeeld de wasmand van boven halen om de was in de wasmachine te doen. Boven aangekomen zie dat er pluisjes op de badmatten liggen. Ik open het badkamerraam en klopt de badmatten uit. Ik ga naar beneden en realiseer mij dat ik wat vergeet … wat zou ik nou doen? Oh ja, de was. Hup weer de trap op. 

Gelukkig herkennen leeftijdsgenoten dit. Het stelt mij gerust. Vergeetachtigheid is leeftijdsgebonden. Ik sta positief in het leven en leef nu en zie wel wat komt. In het kader van dat je in het leven krijgt wat je creëert. Bestel ik een leven vol met ‘pluk de dag!’

Mijn moeder sprak regelmatig de wijze woorden: 

Een mens lijdt dikwijls ’t meest
Door ’t lijden dat hij vreest
Doch dat nooit op komt dagen.
Zo heeft hij meer te dragen
Dan God te dragen geeft.

En zo is het. AMEN