Mama-vlinder

Drie weken geleden reed ik ‘hals-over-kop’ naar Nederland. In de auto vroeg ik mij af hoe het zou aflopen met mijn moeder. Ergens ‘hoopte’ ik dat ze zou overgaan naar het hemelse. Ik gunde haar zo de rust en het verdergaan van haar ziel. Van maandag t/m zaterdag logeerde ik in haar appartement van verpleeghuis De Schiphorst. Dagenlang zat ik naar ma’s lichaam te kijken dat nog ademde. Haar laatste minuten zat ik aan haar bed en hield haar vast. Langzaam blies ze haar laatste adem uit. Een bijzonder mooi en sereen moment. Het staat op mijn netvlies gebrand en zal ik nooit vergeten.

Ma en ik communiceerden - en nog - via ons speciale lijntje. Op de ochtend dat ze overleed hoorde ik haar zeggen: ‘Dag mijn kind.’ Daardoor wist ik dat het niet lang meer zou duren. Om half twee nam ik afscheid en vroeg om een gekleurde vlinder te sturen als ze aan me dacht. De dag voor de begrafenis ga ik bij mijn zoon en vriendin eten. Ik stap uit de auto. Na twee stappen vliegt er een zwart-oranje Atalanta vlinder recht in mijn gezicht. Van schrik stap ik achteruit en dan weet ik het … mama …

Regelmatig komen overleden dierbaren mij iets vertellen. Tijdens begrafenissen zie ik ze bij de eigen dienst. Altijd zijn ze blij en vrij. Tijdens onze dienst voor mama staat ze in de aula te dansen op haar muziek. Ze is vrolijk en geniet.

Gisteren reed ik terug naar huis. Om half negen ’s ochtends rijd ik de Franse grens over. De zon schijnt. Ik heb een lekker muziekje op en een blij gevoel overvalt me. Kippenvel over mijn hele lichaam. Ik voel een energie en kijk opzij. Naast mij in de auto zit mijn moeder. Ze lacht, klapt en beweegt mee met de muziek van Elvis. Haar idool die ik op mijn playlist heb staan. Een hele tijd zit ze naast me. Mijn ouders hadden geen rijbewijs. Vlak na zijn overlijden zag ik mijn vader regelmatig op de bijrijdersstoel. Blijkbaar hielden ze wel van autorijden ook al hadden ze geen auto.

Vandaag werk ik wat in de tuin. De zon schijnt en uit de wind is het twintig graden. Voorjaar. Heerlijk. Ik loop langs de vijver en van achter voel ik iets over mijn hoofd fladderen. Een zwart-oranje Atalanta vlinder. Ze is er weer, mijn lieve mama.

Wij hebben nog een klus te klaren samen. Het boek is geschreven. Ik ben de laatste hoofdstukken aan het nalezen en dan kan het naar De Tekstkenner om te redigeren. Het verhaal van mijn moeder(s dementie) is bijna zover om met de wereld te delen, zodat ze nooit vergeten zal worden.

Mama … voor altijd in mijn hart.