Missen

Meer dan tien jaar geleden werkten wij dochters veel en waren wij van mening dat wij te weinig tijd hadden om met ma, die gezien haar dementie nog redelijk goed ‘aanwezig was’ en zeer goed ter been, te wandelen en activiteiten te doen. Wij regelden een lieve, attente, zorgzame dame. Zij ging drie keer per week bij ma op bezoek. Ze hebben een speciale band samen en na al die jaren zien ze elkaar nog elke week.

Ma is na dertien jaar verpleeghuis en zo’n zestien jaar dementie in de laatste fase beland. Ze zit/ligt in een comfortabele rolstoel en is van haar topgewicht 73 kg, jaren terug, naar 57 kg gegaan. Eten wordt gemalen en drinken verdikt. Ma zingt nog steeds haar eigen liedjes, brabbelt wat en geniet van gezelschap en de zorg. Meerdere keren hebben wij afscheid genomen. Maar ma vindt het nog veel te gezellig op aarde.

Gisteren zaten de twee gezellig bij elkaar te genieten van een stukje chocolade. Wekelijks stuurt ze mij een filmpje van ma, omdat ik in Frankrijk woon en het maanden duurt voor ik ma weer zie. Dat ik ma telkens langere tijd niet zou zien, daar had ik vrede mee toen ik verhuisde. Het lijntje tussen ma en mij is er wel. Ongeacht waar ik ben en hoe lang het duurt voor ik haar weer zie. Neemt niet weg dat ik mijn bezoekjes aan ma af en toe enorm mis. Wij hebben app-contact op het moment als ma bezoek van haar heeft. Ze stelt voor om te ‘beeldbellen’. Een geniaal plan. Wij zijn toch al in contact.

Mijn moeder komt in beeld. Mijn hart smelt. Ach wat is ze toch een oud dametje. In de tijd dat ik nieuw was in het verpleegtehuis, had ik het altijd zo te doen met de magere oudjes die achterover in de rolstoel lagen. ‘Levende lijken’, noemde ik ze in gedachten. Nu kijk ik naar zo’n oudje en het is mijn moeder. Ik ben blij haar te zien en klets wat tegen ma aan. Wat ik ook zeg, ma reageert nergens op. Jammer, ze heeft niet door dat ik tegen haar praat. Wij verbreken de verbinding.

Dan krijg ik een berichtje: je moeder begon te lachen toen je uit beeld verdween en een traan biggelt over haar wang. Ik ben er stil van. Het raakt mij diep en voel mij ergens ook een beetje schuldig dat ik niet meer wekelijks kom. Mist ze mij?

Ook hier biggelt een traan over de wang.