Lijntje met het universum

Het waren een paar heerlijke weken in Nederland met veel momenten met vrienden en familie. Fijn iedereen weer te zien en spreken. Maar….toch kreeg ik al snel heimwee. Wat ik zelf best bijzonder vind. Ik woon nog maar een half jaar in Frankrijk en ben best vaak in Nederland geweest de afgelopen tijd. Het waren niet alleen huis, tuin en spulletjes dat ik miste. Voornamelijk miste ik de stilte om mij heen en in mijn hoofd/lijf, wat ik heb in Frankrijk. Op een of andere manier kom ik in een ‘andere staat van zijn’ en dat begint al zodra ik Frankrijk binnenrijd.

Voor de wekker word ik wakker. Eigenlijk heb ik de slaap al uit, maar het is wel erg vroeg nog. Ik lig met mijn ogen open in het donker. Er zweven paarse en witte bollen om mij heen. Ik herken het van 'fysiek mediumschap' oefenavonden. Het zijn ‘spirits/geesten/energieën' uit een andere dimensie.

Klaarwakker en vol energie stap ik uit bed en om half vijf zit ik in de auto. In het donker rijd ik door een nat Nederland en België. Kwart over acht passeer ik de Franse grens en het daglicht komt langzaam tevoorschijn. De platte omgeving verdwijnt. De zon schijnt over het glooiende landschap mijn auto binnen. De drukte neemt steeds meer af en mijn geluksgevoel neemt steeds meer toe. Wat ben ik in die korte tijd toch van dit landschap gaan houden.

Door de speakers schalt mijn spotify playlist. Een mix met van alles en nog wat. Met veel nummers zing ik mee: Alicia Keys - ‘This girl is on fire’ en ‘New York (Empire State of Mind)’, heerlijk. Hard en vals brul ik mee. Rosemary and Garlic - ‘Old now’. Ik zit weer in het bostheater met Oerol op Terschelling te luisteren naar deze mooie, rustige, live muziek met de zon die door de bomen schijnt op mijn gezicht, een magisch moment. Xavier Rud - ‘Follow the sun’, dat ik elke dag draaide tijdens mijn wereldreis. Ik krijg weer dat vrije ‘ik hoef niks’ gevoel. Dan hoor ik de begintune van het nummer ‘Zing voor me’ van Lange Frans en Thé Lau. ‘Hee wat leuk, had ik deze er ook opgezet?!’, denk ik en zing mee met de bekende tekst. Halverwege het nummer biggelt een traan over mijn wang. Van verdriet? Nee dat niet. Van ontroering, blijheid en vrijheid en door een herinnering aan een bijzonder moment.

Ik denk aan Thé Lau. Ik zie mij weer staan tussen de menigte op Concert at Sea. Bløf speelt nummers van The Scene - ‘Blauw’ en 'Iedereen is van de wereld’, als eerbetoon aan de overleden zanger. Mijn aandacht wordt getrokken naar de ruimte boven de band. Daar is hij: Thé Lau. Hij lacht, straalt, danst, zweeft en geniet van zijn eigen nummers. Het is voor mij een bekend fenomeen. Bij festivals heb ik het vaker meegemaakt. Dit keer is het wel heel speciaal. De vorige keren wist ik niet wie er zo’n plezier hadden uit ‘de andere wereld', wat voor zo velen onzichtbaar is en waar ik af en toe een kijkje in krijg. Kippenvel. Ik knik zijn kant op. Dankjewel Thé, prachtige nummers.

Het was een fijne reis, zonder files, zelfs niet in Parijs, geen oponthoud, met zon, muziek, gedachten aan veel moois en met bijzondere momenten: Een keer of zes wist ik, wanneer ik een vrachtauto naderde, dat deze zou inhalen terwijl ik nog geen knipperlicht zag. Ik was dan bijna bij de vrachtauto en een stem zei in mijn hoofd: ‘pas op, hij gaat inhalen’. Het klopte telkens en op tijd stuurde ik de auto soepel naar links. Het leek alsof ik werd begeleid terug naar huis. Mijn lijntje met het universum. Een bijzonder wonder.