Afscheid?

Bleek en blauw doorschijnend ligt ze weggezakt in bed, ze ademt niet meer. Ik leg mijn hand voor neus en mond, geen adem. Ik houd mijn adem in, is het dan nu echt voorbij. Ik gun het haar zo, het licht, de vrijheid en geluk van de hemel/het universum. De afgelopen twaalf jaren waren in een verpleeghuis. Goede verzorging, dat is het niet. Vaak is ze vrolijk en zingt een lied, ook dat is het niet. Het is het doelloze niets en wachten op het eind met een hoofd vol dementie, waarvan niemand weet hoe dit is of voelt, waar ik haar zo graag van verlost zou willen zien, dat is het wat ik voel.

De hele nacht waken wij hier al. Er hangt een serene sfeer en wij halen herinneringen op. Wat heeft ze veel gezorgd en wat was ze lief en manipulatief. Zich staande houdend met drie meiden en een man met een persoonlijkheidsstoornis ten gevolge van een ongeluk. Ieder van ons dochters heeft in het leven moeten dealen met een jeugd die als kind goed was, waarvan we als volwassene wel beter wisten. Haar valt niets te verwijten, ze heeft haar best gedaan.

Ik hoor een harde zucht en daar is ze weer. Voor de zoveelste keer vannacht. Telkens als de adem minuten weg is en wij peilend onze blik over haar gelaat laten gaan, komt de adem weer. Zo gaat het een tijd door. Dan voel ik dat het leven uit het lichaam is. Haar ziel voel ik rechts achter me, op de plek waar altijd de overledenen hun boodschap doorgeven. Ook nu ontvang ik een boodschap. “Het is hier zo mooi. Allemaal gezang en bloemen.” Verder krijg ik de namen van haar overleden geliefden door die haar opwachten. Het is goed. Eindelijk is ze vrij en blij.

Opeens schrik ik wakker. Ben ik in slaap gevallen? Ik ben niet de enige zie ik. Wij worden wakker van de dienstdoende nachtzuster, die voorovergebogen over haar staat. “Is ze er nog?!” Is het eerste wat mijn zus vraagt. En ja hoor. Ze ziet er iets beter uit. De blauwe gloed is weg en ze mompelt wat. Het was duidelijk haar tijd nog niet. Was haar plekje in de hemel nog niet klaar? Is ze er zelf nog niet aan toe? Hoe haar bijna-dood ervaring voor haar was, kan ze helaas niet vertellen.

Ik gun je zo het hiernamaals lieve mam. Ik gun je vrij te zijn van het gevangen zitten in een lichaam met dementie. En jij, je geeft ons een glimlach en valt in een diepe slaap. Ik geef je een dikke knuffel. Het is ook goed zo. Slaap zacht lieverd.