Een kakofonie van geluiden. Natuurgeluiden. Zoveel vogels, kikkers, krekels en wat ook meer heb ik nog nooit door elkaar gehoord. Ik ben er stil van. Ik word er nederig van. Dit alles te horen vanaf mijn eigen terras. Het maakt mij blij en dankbaar. Spijt dat ik de boel in Nederland heb verkocht heb ik niet. En als ik hier zo zit, denk ik niet dat het ooit nog zal komen. Als ik in de omgeving rondloop voel ik mij weer kind. Ik herken bloemen in het gras, bloemen uit mijn jeugd.
Wat maakt nou dat ik die in de tientallen tussenjaren haast nooit meer opgemerkt heb? Niet omdat in Nederland geen bloemen in de berm stonden. Ze waren toch echt niet verdwenen. Waarschijnlijk was het mijn drukke leven met van alles dat ‘moest’ en altijd in de drukke stand van tijd en ratrace. Het ‘normale’ leven slokt vrijheid op. Naar school, werken, kinderen grootbrengen, ouders verzorgen, zorgen dat er brood op de plank komt en dat ‘moet’ met een baan. Die baan waar je dan door de week druk mee bent. In het weekend ‘moet’ het huis schoongemaakt, gesport, boodschappen gedaan en sociaal gedaan worden. Tijd om door de berm te lopen en bloempjes te herkennen, dat kan niet en is ook wel een beetje ‘not done’. Dan ben je een softe natuurfreak. Als je geen vaste baan hebt en leeft van dag tot dag en kijkt wat het leven je brengt. Dan ben je lui of raar. Werken moet je. Carriere maken, geld verdienen, groter huis, mooiere auto, nog weer een verdere vakantie.
Zou het leven hier echt voor bedoelt zijn? Dat we ons verliezen in druk zijn en tijd verslinden, zonder stil te staan bij het moois wat de natuur biedt en te realiseren wie we nu eigenlijk echt zijn? Ik geloof er niets van. Ja natuurlijk is het leven zo ingedeeld dat je geld nodig hebt om boodschappen te doen en de vaste lasten te betalen. Daar weet ik alles van. Toch nu ik hier zo vroeg in de ochtend op mijn terras zit - het is half 5, mijn familie brengt de verhuistruck terug, zijn een half uur geleden vertrokken en slapen lukt niet meer - vraag ik mij af of ik niet wat vaker stil had moeten staan bij de kleine dingen in het leven, zoals de rust in de natuur. De tijd is zo vreselijk snel gegaan. Ik ben vijftig-plus. De tijd naar het eind is een stuk korten dan toen ik een paar jaar geleden moeder werd. Zo voelt dat. Die paar jaar geleden zijn, help, dertig jaar.
De tijd vliegt. Het is een niet te stoppen on-going proces en het gaat snel. Razend snel. Dit besef komt hier vroeg in de ochtend, luisterend naar de prachtige vogelgezangen, met donder en geweld binnen. Niet dat ik dat niet wist. Natuurlijk wel. De rust die ik nu voel. In een omgeving zo mooi, puur en prachtig. Zo wil ik nog wel vijftig jaar leven. Dan zonder ratrace, zonder ‘moeten’ en zonder het gevoel altijd tijd te kort te hebben. Ik neem mij voor om dit gevoel wat ik nu heb, vast te houden. Voor eeuwig.
Reactie plaatsen
Reacties